Teoria ekspresji genów. Hormony steroidowe mają małą masę cząsteczkową i są rozpuszczalne w tłuszczach. Mogą wchodzić do komórek docelowych na drodze dyfuzji lub transportu nośnikowego. Po wniknięciu do komórek hormony steroidowe wiążą się z receptorami w cytosolu, tworząc kompleksy hormon-receptor, które w odpowiedniej temperaturze i przy udziale Ca2+ mogą ulegać translokacji allosterycznej przez błonę jądrową.

Po wejściu do jądra hormon wiąże się z receptorem w jądrze, tworząc kompleks. Kompleks ten wiąże się ze specyficznymi miejscami w chromatynie, które nie są histonami, inicjuje lub hamuje proces transkrypcji DNA w tym miejscu, a następnie promuje lub hamuje tworzenie mRNA. W rezultacie indukuje lub ogranicza syntezę niektórych białek (głównie enzymów) w celu osiągnięcia swoich efektów biologicznych. Pojedyncza cząsteczka hormonu może generować tysiące cząsteczek białka, osiągając w ten sposób wzmocnioną funkcję hormonu.

Odpowiedź hormonalna Podczas aktywności mięśni poziomy różnych hormonów, zwłaszcza tych, które mobilizują zaopatrzenie w energię, zmieniają się w różnym stopniu i wpływają na poziom metaboliczny organizmu oraz poziom funkcjonalny różnych narządów. Pomiar poziomu niektórych hormonów podczas i po wysiłku fizycznym i porównanie go z wartościami cichymi nazywa się reakcją hormonalną na wysiłek fizyczny.

hormony o szybkiej reakcji, takie jak epinefryna, norepINEfryna, kortyzol i adrenokortykotropina, są ZNACZNIE PODWYŻSZONE W osoczu NATYCHMIAST PO WYSIŁKU i osiągają szczyt w krótkim czasie.

Pośrednio reaktywne hormony, takie jak aldosteron, tyroksyna i presyjne, wzrastają powoli i równomiernie w osoczu po rozpoczęciu ćwiczeń, osiągając szczyt w ciągu kilku minut.

Wolno reagujące hormony, takie jak hormon wzrostu, glukagon, kalcytonina i insulina, nie zmieniają się natychmiast po rozpoczęciu ćwiczeń, ale powoli wzrastają po 30 do 40 minutach ćwiczeń i osiągają szczyt w późniejszym czasie.